SURPRISE | ETAPPE DORDOGNE

SURPRISE | Het vrachtwagentje - ter beschikking gesteld door een meer dan goeie vriend - staat afgeladen vol met tweedehands meubels en andere huisraad voor de deur. Klaar om een snelle move te maken: 880 kilometer heen en weer tijdens het Paasweekend. 

Mijn mobieltje gaat af. Het is de eigenaar van het chateau. ‘Ik durf het bijna niet te zeggen’ zegt hij, ‘maar ik doe het toch: Ik heb het verkocht...’ Ik begrijp natuurlijk meteen dat hij het kasteel bedoelt en ik pak er even een stoel bij. Na 20 jaar leegstand en -tig vergeefse verkooppogingen is er nu dan ineens blijkbaar iemand die dat kasteel wil gaan kopen. Waardoor de min of meer urgente vraag zich opdringt: Gaan we wèl - met het risico om binnen een paar maanden alweer te moeten verkassen - of gaan we niét? 
We zijn toch maar gegaan. Als je van jezelf zegt dat je ‘flexibel’ bent, moet je dat ook maar meteen waarmaken. Toch?