BIJEN | De afgelopen week stond hier in het teken van de bijen. Uiterst nuttige insecten, die zeker in deze tijd gekoesterd moeten worden, maar die bij tijd en wijle ook - eerlijk is eerlijk - als hinderlijk kunnen worden ervaren.

Wij hadden al een tijdje geleden ontdekt dat de bijen het chateau als een interessante verblijfplaats beschouwden. Niet dat we ze voortdurend van ons af hoefden te slaan, maar boven onze keuken- en woonkamerramen was het dagelijks een gegons van jewelste. En als je een tijdje goed naar boven keek, kon je zien dat ze op bepaalde plekken in-en-uit gingen. Dat kon maar een ding betekenen: er zitten bijennesten in de muur.

En omdat deze week de renovatie van het dak begint, dachten we: leuk-en-aardig die bijen, vooral doorgaan met zorgen voor het bestuiven van gewassen en het maken van honing... Maar dan toch liever vanuit een ander hoofdkwartier. 

Dus kwamen we via de buurman - die nogal wat weet - terecht bij twee imkers, van wie er een flink wat ervaring had met het bij-vriendelijk verwijderen van bijennesten. Het idee was dan dat ze de opgebouwde raten met de honing en de bijen eromheen zo compleet mogelijk afbreken en in andere bijenkorven onderbrengen. 

Nou, dat bleek in ons chateau toch een hele opgave. Zoiets hadden de mannen nog nooit meegemaakt. Enorme bouwwerken van honingraten zaten er op drie plekken tussen de muren. Er moest flink worden gehakt om er bij te kunnen komen. En met rook worden geblazen om de diertjes zoveel mogelijk kalm te houden. Dat lukte maar matig en vooral de bewoners van het derde nest stelden zich uitermate agressief op tegen onze ‘bevrijders’. Uiteindelijk moest er zelfs wat minder bij-vriendelijk spuitmateriaal aan te pas komen om dit volkje tot overgave te dwingen.
​
Drie-en-een-halve dag heeft de strijd geduurd, waarbij vertrekkende bijen ook door de kasteelgangen gonsden en de vloeren en handgrepen gingen plakken van de vrijgekomen honing. Maar uiteindelijk is de rust weergekeerd. Grotendeels. Want aan de andere kant boven ons woonkamerraam hebben we inmiddels een nieuw nest ontdekt. Van wespen. La bataille continue!

LA POSTE | Terwijl in Nederland het speelveld van brieven- en pakketjesbezorgers een stuk diffuser is geworden, is LA POSTE in Frankrijk op dit terrein nog steeds de autoriteit bij uitstek. De dames en heren van La Poste in Saint Estephe schrokken kortgeleden wakker toen er plotseling ineens weer mensen bleken te wonen in het plaatselijke chateau en er ook daar dus brieven bezorgd moesten worden. Elise, een van de dames van La Poste, ziet er de lol wel van in om met haar gele autootje de lange oprijlaan af te rijden, de trap op te lopen en ons de post hoogstpersoonlijk te overhandigen. Met een gezellig klets-praatje erbij natuurlijk.

Maar haar collega’s denken anders over onze postbezorging-situatie. Neenee, dit kan zo echt niet. Dit druist volstrekt in tegen de regels van de nationale postbezorging. Die schrijven voor dat er - ook bij een kasteel - een brievenbus (gestandaardiseerd!) behoort te worden geplaatst ter hoogte van de openbare weg. 

En dus bezorgde Elise ons na een paar weken een uitgebreid schrijven van, jawel, La Poste zelf. Een brief van een heel A-4-tje waarin de plaatselijke directeur omstandig, in welluidende zinnen uitlegde dat het hier ging om niet meer en minder dan de kwaliteit van de postbezorging. Die zou er echt bij gebaat zijn als we aan de openbare weg een standaard-postbus van het type X of Y plaatsten, niet lager dan x centimeter en niet hoger dan y centimeter. Die postbussen waren verkrijgbaar bij alle grote supermarkten en boerenbonden. Vriendelijke, maar toch ook wel een beetje dringende uitnodiging om zo’n brievenbus aan te schaffen en zo medewerking te verlenen aan een adequate postbezorging in Saint Estèphe. Hoogachtend, de directeur van La Poste zelf.

Nou, daar kun je - alleen al omwille van de goede plaatselijke verhoudingen - natuurlijk niet onderuit. Op naar de BricoMarche dus in Nontron om daar de mooiste standaard-brievenbus uit te zoeken. Behalve tussen type X of type Y heb je dan altijd nog de keuze tussen de kleuren zwart, wit, beige en groen. En met 1 of 2 deurtjes.

Wij kozen een zwarte, met twee deurtjes. Prachtig! Die staat nu sinds vorige week - in het beton gegoten - te pronken langs de weg. De kwaliteit van de postbezorging in Saint Estèphe is er daardoor waarschijnlijk met sprongen op vooruit gegaan. En dat geeft natuurlijk een goed gevoel. Alleen jammer dat we Elise niet meer zo vaak zien.

CORNEOLIS NONTRON | We hebben gewoon een goeie telefoonontvangst op Puycharnaud. Maar om daar ook WiFi aangelegd te krijgen, dat is toch een hele lastige aangelegenheid. 

De KPN heet in Frankrijk ‘Orange’ en techneuten van dat bedrijf zijn de afgelopen weken al drie keer op visite geweest voordat ze constateerden wat ik al lang dacht: de bestaande telefoonlijn die via een kabel het kasteel in komt, is zo dood als een pier. Waarschijnlijk als gevolg van een heftig onweer van een tijdje geleden.

Ik had al zo’n voorgevoel dat het wel eens heel lang kon gaan duren met die vaste WiFi-installatie. En omdat ik qua internet eigenlijk in principe van niets en niemand afhankelijk wilde zijn, dacht ik: ik ga gewoon in een telefoonwinkel een sim-kaartje halen, een mobiele router erbij en klaar is Kees. 
Uitstekende gedachte van mezelf, geen speld tussen te krijgen, maar om in Frankrijk zo’n Sim-kaartje aan te schaffen... Ook zo’n simpele handeling kan in Frankrijk zomaar heel veel tijd in beslag nemen en tot enige frustratie leiden.

Zo kwam ik terecht bij een meneer en een juffrouwtje in het hierbij afgebeelde kantoortje naast de Super U-supermarkt in Nontron. Ik dacht: ik neem m’n paspoort mee en dan lukt het wel, maar nee: ik moest ook beschikken over een Franse bankrekening. En een ‘declaration de domicile’, een bewijs van het gemeentehuis dat je echt in Frankrijk woont. 

Dus ik de volgende dag naar de Crédit Agricole - de enige bank in de buurt - en een rekening geopend. En naar het gemeentehuis van Saint Estèphe voor die woon-verklaring.
En terug naar de meneer en het juffrouwtje van #Coreolis Telecom in Nontron. ‘Nee, een bankrekening is helaas niet voldoende; u moet ook de bijbehorende bankPAS kunnen tonen’. En dat ging natuurlijk niet, want die krijg je bij de Credit Agricole pas na een paar dagen thuisgestuurd.
Dus kom ik een paar dagen later - met paspoort en bankpas en declaration de domicile - nogmaals binnenrennen bij #Coreolis Telecom. BinnenRENNEN ja, om kwart voor 12, want tussen 12 en 2 zijn de meeste winkels gesloten omdat er dan uitgebreid moet worden geluncht. Een goede gewoonte, die alle respect verdient.

‘Uw BIC graag’ zegt het juffrouwtje nadat ik al mijn documentatie voor haar heb uitgestald. ‘Een BIC?’ vraag ik. Dat blijkt een code te zijn die nodig is om de maandelijkse automatische afschrijving van mijn rekening in goede banen te leiden. 

Dus ik bel snel naar de Credit Agricole die mijn BIC best wel even naar me toe wil mailen. Als de mail om tien over 12 nog niet binnen is, buigt de manager van #Coreolis zich over de schouder van het juffrouwtje en zegt: ‘Zullen we om twee uur verder gaan...?’ En ik zeg: ‘Ik denk het niet. Ik ben hier nu voor de derde keer; als u me nu laat gaan, zijn uw kansen verkeken’. Ik pak m’n boeltje bij elkaar en loop rustig de deur uit. 

Om 1 minuut over twee gaat het rolluik van #Coreolis weer omhoog. En staan de manager en ik weer oog in oog. ‘Ik zou graag de manager spreken’ zeg ik tegen hem, wetend dat hij dat is. ‘Dat ben ik’, zegt hij. En vervolgens leg ik hem rustig uit dat ik neenee, geen abonnement kom afsluiten, maar dat ik in de middagpauze een foto heb genomen van zijn kantoortje die ik in de social media ga combineren met een artikeltje over zijn onadequate communicatie en klantonvriendelijke manier van werken. Dat het in wezen toch onbestaanbaar is dat je iemand die de moeite neemt om drie keer terug te komen om iets bij je te kopen, om tien minuten over 12 op straat zet omdat je zelf moet lunchen...

De manager onderbreekt mijn verhaal regelmatig, zich heftig verdedigend, dat ik toch zelf van tevoren moest weten wat ik allemaal nodig had en dat mijn argument van klantonvriendelijkheid in relatie tot de lunchpauze nergens op slaat. ‘Wij hebben hier ook ons eigen leven’ is zijn laatste zin voordat ik voor het laatst het kantoortje uit loop. En dat is natuurlijk ook zo.

KURT | De nieuwe eigenaar van het kasteel heet Kurt en is een succesvolle zakenman uit Ohio. Hij wil het wat rustiger aan gaan doen en is verliefd geworden op Puycharnaud; het chateau, de vijvers en de 38 hectaren bos eromheen. Via de makelaar horen we al dat hij het wel een prettig idee vindt dat we in het kasteel wonen. En dat we Engels en Frans spreken. In juni - als de verkoopformaliteiten al een eind zijn gevorderd - meldt hij zich via de mail en whatsapp. Nou, we kunnen gewoon blijven zitten waar we zitten. En hij is benieuwd om ons te ontmoeten.

Dat gebeurt op 9 juli als hij met twee van zijn dochters voor een weekje overkomt uit de USA. En dat weekje-samen levert een hele goeie klik op mag ik wel zeggen. Kurt wil het chateau zo snel mogelijk renoveren, te beginnen bij het dak en het aanleggen van verwarming. Geen overbodige luxe met de winterse dagen hier in gedachte. 

Kurt houdt van tuinieren. Van groentetuinen in het bijzonder. Op dag 1 worden er dan ook meteen rijtjes bonen en courgettes geplant rond het rozenperk voor het kasteel. En twee tomatenplanten, pal voor de monumentale trap die naar de voordeur leidt. Kurt houdt ook van grasmaaien. Dat betekent op dag 2 de aanschaf van een robuuste grasmaaier. Het demonstratiemodel hoeft niet mee terug...

De burgemeester van Saint Estèphe is maar wat blij dat het chateau na 20 jaar nieuw leven wordt ingeblazen. Hij komt kennismaken. En een paar dagen later komt hij aanrijden met twee richtingwijzers met de tekst ‘Puycharnaud’ erop. Die hebben een jaar of 15 op de gemeentewerf gelegen omdat er eigenlijk geen reden was om mensen deze richting op te sturen. 
​
Het blijkt een ‘hell of a job’ om twee gaten te graven in de keiharde grond en de palen voor de oprijlaan te planten. Maar het lukt uiteindelijk. Een historisch momentje. Puycharnaud leeft weer!

HET CHATEAU | Prachtig kasteel natuurlijk. 1875, Napoleon III. Ik zal er nog wel eens wat meer over vertellen. En van laten zien natuurlijk. Mooi van buiten, mooi en karakteristiek van binnen. Met een prachtige ontvangstzaal, een even schitterende eetzaal, een bibliotheek van twee verdiepingen, tot en met een volwaardige kapel in het sousterrain. En niet te vergeten een stuk of 40 kamers, vrijwel allemaal met open haard.

Maar ook: Kou, stof, links en rechts verrotte plinten, schimmelige muren en gedeelten bovenin het gebouw waar vogels en andere diertjes in de loop der jaren vrij spel hadden gekregen. 

Op de eerste verdieping, in de linkervleugel het ‘appartement du gardien’ zoals dat hier heet: het appartement van de beheerder. Waar wij nu dus wonen. En voor de goede orde: ik ben nu dus kasteelBEHEERDER. En geen kasteelHEER, waar iedereen me sinds kort mee aanduidt. Want de enige echte kasteelheer is natuurlijk de eigenaar.
​
Het appartement du gardien is een redelijk modern ingericht deel van het kasteel met een normale badkamer en keuken met warm en koud stromend water en een paar mooie kamers, waarvan één in de linkertoren aan de achterkant. Prachtig uitzicht vanuit onze keuken (zie geranium voor de raam) en kamer over de voortuin, de oprijlaan en één van de grote vijvers aan de westkant waar je ‘s avonds de zon prachtig onder kunt zien gaan.

NIEUWE HORIZON | En plotseling woon je dan in een kasteel. Nou ja, plotseling... Er zijn geen toverkrachten aan te pas gekomen, dat niet. Maar we beleven het leven wel ineens heel anders sinds ik eind februari stuitte op dat mini-advertentietje op Marktplaats. In de rubriek ‘Woningen Frankrijk’. Een mooi plaatje met de tekst: ‘Ik zoek een flexibel echtpaar dat in mijn kasteel wil wonen’. Nou, dat leek ons in principe wel wat. Meteen gebeld dus maar. Kasteel bleek al een jaar of 15 leeg en in de verkoop te staan en er moest om verzekeringstechnische redenen eigenlijk toch wel iemand wonen. Soort antikraak-op-niveau-idee. En omdat ik een week later toch in de buurt moest zijn voor mijn project #Etappedordogne, dacht ik: meteen maar even langsrijden...