COREOLIS NONTRON | ETAPPE DORDOGNE

CORNEOLIS NONTRON | We hebben gewoon een goeie telefoonontvangst op Puycharnaud. Maar om daar ook WiFi aangelegd te krijgen, dat is toch een hele lastige aangelegenheid. 

De KPN heet in Frankrijk ‘Orange’ en techneuten van dat bedrijf zijn de afgelopen weken al drie keer op visite geweest voordat ze constateerden wat ik al lang dacht: de bestaande telefoonlijn die via een kabel het kasteel in komt, is zo dood als een pier. Waarschijnlijk als gevolg van een heftig onweer van een tijdje geleden.

Ik had al zo’n voorgevoel dat het wel eens heel lang kon gaan duren met die vaste WiFi-installatie. En omdat ik qua internet eigenlijk in principe van niets en niemand afhankelijk wilde zijn, dacht ik: ik ga gewoon in een telefoonwinkel een sim-kaartje halen, een mobiele router erbij en klaar is Kees. 
Uitstekende gedachte van mezelf, geen speld tussen te krijgen, maar om in Frankrijk zo’n Sim-kaartje aan te schaffen... Ook zo’n simpele handeling kan in Frankrijk zomaar heel veel tijd in beslag nemen en tot enige frustratie leiden.

Zo kwam ik terecht bij een meneer en een juffrouwtje in het hierbij afgebeelde kantoortje naast de Super U-supermarkt in Nontron. Ik dacht: ik neem m’n paspoort mee en dan lukt het wel, maar nee: ik moest ook beschikken over een Franse bankrekening. En een ‘declaration de domicile’, een bewijs van het gemeentehuis dat je echt in Frankrijk woont. 

Dus ik de volgende dag naar de Crédit Agricole - de enige bank in de buurt - en een rekening geopend. En naar het gemeentehuis van Saint Estèphe voor die woon-verklaring.
En terug naar de meneer en het juffrouwtje van #Coreolis Telecom in Nontron. ‘Nee, een bankrekening is helaas niet voldoende; u moet ook de bijbehorende bankPAS kunnen tonen’. En dat ging natuurlijk niet, want die krijg je bij de Credit Agricole pas na een paar dagen thuisgestuurd.
Dus kom ik een paar dagen later - met paspoort en bankpas en declaration de domicile - nogmaals binnenrennen bij #Coreolis Telecom. BinnenRENNEN ja, om kwart voor 12, want tussen 12 en 2 zijn de meeste winkels gesloten omdat er dan uitgebreid moet worden geluncht. Een goede gewoonte, die alle respect verdient.

‘Uw BIC graag’ zegt het juffrouwtje nadat ik al mijn documentatie voor haar heb uitgestald. ‘Een BIC?’ vraag ik. Dat blijkt een code te zijn die nodig is om de maandelijkse automatische afschrijving van mijn rekening in goede banen te leiden. 

Dus ik bel snel naar de Credit Agricole die mijn BIC best wel even naar me toe wil mailen. Als de mail om tien over 12 nog niet binnen is, buigt de manager van #Coreolis zich over de schouder van het juffrouwtje en zegt: ‘Zullen we om twee uur verder gaan...?’ En ik zeg: ‘Ik denk het niet. Ik ben hier nu voor de derde keer; als u me nu laat gaan, zijn uw kansen verkeken’. Ik pak m’n boeltje bij elkaar en loop rustig de deur uit. 

Om 1 minuut over twee gaat het rolluik van #Coreolis weer omhoog. En staan de manager en ik weer oog in oog. ‘Ik zou graag de manager spreken’ zeg ik tegen hem, wetend dat hij dat is. ‘Dat ben ik’, zegt hij. En vervolgens leg ik hem rustig uit dat ik neenee, geen abonnement kom afsluiten, maar dat ik in de middagpauze een foto heb genomen van zijn kantoortje die ik in de social media ga combineren met een artikeltje over zijn onadequate communicatie en klantonvriendelijke manier van werken. Dat het in wezen toch onbestaanbaar is dat je iemand die de moeite neemt om drie keer terug te komen om iets bij je te kopen, om tien minuten over 12 op straat zet omdat je zelf moet lunchen...

De manager onderbreekt mijn verhaal regelmatig, zich heftig verdedigend, dat ik toch zelf van tevoren moest weten wat ik allemaal nodig had en dat mijn argument van klantonvriendelijkheid in relatie tot de lunchpauze nergens op slaat. ‘Wij hebben hier ook ons eigen leven’ is zijn laatste zin voordat ik voor het laatst het kantoortje uit loop. En dat is natuurlijk ook zo.